Έβλεπα την ανασκαφή και παθαινόμουν [...]
Και ξαφνικά μια σκέψη με κεραυνοβόλησε
έτσι θα γίνει και με μένα σκέφτηκα
θα 'ρθει καιρός που κάποιος θα μας σκάψει
να βγάζει εδώ ιδέες κ' εκεί συνθήματα
όλα τα λάθη και τ' αλάθητα που λάτρεψα
κομμάτια τα είδωλα συντρίμμια οι θρίαμβοί μας
("Αρχαιολογικός χρόνος")

Ποίημα στο οποίο ο αρχαιολογικός χρόνος αναδεικνύεται και ως πολιτικός χρόνος. Η αναφορά άλλωστε στη "Σκηνή και τα πρόσωπα": "[...] από την κόψη των ματιών σε γνώρισα/κι από το αίμα των τετιμημένων/πατρίδα αγέρωχη μες σε γκρεμούς/και σε συναλλαγές σακατεμένη//με τ' αρχαγγελικά φτερά πεσμένα", μας αποσαφηνίζει πως ενώ στη Σολωμική υπόσχεση ή την ευχή της "Ελευθερίας" η εικονοποιία είναι νεοκλασική, στον Δάλλα οι πινελιές φαντάζουν σύμφωνες με τη ζωγραφική του Γ. Μπουζιάνη και φέρουν συχνά στοιχεία από τα μεταφυσικά τοπία του Μαξ Έρνστ. Κι έτσι παρόλο που κυριαρχεί η εικόνα της σακατεμένης πατρίδας διαγράφεται μια γέφυρα προς μια άλλου τύπου δυνατότητα. [...] Στην υιοθέτηση μιας στάσης συνδιαμόρφωσης, αντί της γνωστής παραίτησης και της αισθητικής αυταρέσκειας. Θέτοντας έτσι το ζήτημα της σημασίας της ποίησης στην κοινωνική και την ιστορική της λειτουργία.

(Από ένα δοκίμιο για τις συλλογές της τελευταίας τριακονταετίας του ποιητή. Δοκίμια που στέκουν και αυτόνομα. Μαζί με τον Δάλλα έρχονται κι άλλοι -κυρίως καλλιτέχνες και ποιητές- σε μια συνάντηση ζωντανών σκιών. Στις διαφορετικές τους αναγνώσεις τα κεφάλαια-δοκίμια του βιβλίου αξιώνουν να ορθώνονται με τρόπο άλλο, να "τελούνται δηλαδή επί τόπου, στο μυαλό του αναγνώστη, φιλοδοξώντας να διαβαστούν και ως έργα τέχνης.)
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)