Στον δρόμο της φυγής η Ευρυδίκη και η (ανώνυμη) γυναίκα του Λωτ στρέφουν για μια στιγμή το πρόσωπό τους προς τα πίσω και πληρώνουν αυτή την πράξη με τη ζωή τους. Ομοίως η «φεύγουσα Κόρη» (Περσεφόνη), σύμφωνα με τον μύθο, καθώς οδηγείται από τον Πλούτωνα στον Άδη γυρνά να κοιτάξει πίσω της.
Τι αξία έχει η Μνήμη στο μεταίχμιο δύο κόσμων –του παλιού που γκρεμίζεται κι ενός νέου που δεν έχει ακόμα γεννηθεί–  όπου όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα με οδηγό την τεχνητή νοημοσύνη, όπου η ευαισθησία θεωρείται τεχνική δυσλειτουργία κι η νοσταλγία τροχοπέδη, όπου η θέση του μετανάστη, του πρόσφυγα, της γυναίκας παραμένουν υποδεέστερες, όταν η αμφισβήτηση της προόδου με οποιοδήποτε κόστος και της εξουσίας με οποιονδήποτε τρόπο όχι μόνο δεν ενθαρρύνεται αλλά τιμωρείται. 
Πάντα κάποιοι μένουν πίσω επειδή δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβαν να φύγουν. 
Κάποιοι άλλοι επειδή (ή παρόλο που) συνειδητά αντιστέκονται. 
Και για τους μεν και για τους δε ο μόνος δρόμος είναι μπροστά. 
Ο προορισμός άγνωστος.
Και το τίμημα μεγάλο. 
 
Στο τέταρτο ποιητικό βιβλίο της η Ελένη Γαλάνη εξερευνά τη Μνήμη ως προσωπική μοίρα αλλά και ως ηθική προσταγή στην συνθήκη του σήμερα όπου βολεύει καλύτερα να ξεχνάμε. 
 
“[…] ΥΓ. Υπάρχει αλήθεια μια εκδοχή που δε σκέφτηκε κανείς
μπορεί ο Ορφέας να μην υπήρξε μπορεί
να τον δημιούργησε η αγάπη της για κείνον για να ’χει να περιμένει
κάποιον στο θάνατο για να πιστέψει πως
θα ζήσει ή ίσως
για να το πάρει πια απόφαση 
πως στους ζωντανούς δε πρόκειται ξανά να ‘ρθεί
 
ή μπορεί εκείνη –η Ευρυδίκη– να μην ήταν αληθινή
μπορεί ο Ορφέας να την αγάπησε όπως αγαπάμε 
έναν ίσκιο μπορεί
να βόλευε να πιστεύει πως μπορεί κάποιος μέσα από κάποιον άλλο, αν αγαπήσει,
να σωθεί –ή αν αγαπηθεί– μπορεί την Κόρη να την επινόησε
όπως οι απεγνωσμένοι 
κι οι παράφρονες επικαλούνται από ανάγκη
απόγνωση και στοργή
από απελπισία και τρέλα καθαρή
μες στο απόλυτο σκοτάδι μαύρο ανέσπερο
φως αβύσσου
φως
– τον έρωτα”