«… Δεν έχω λόγια. Για τον Κήπο σου λέω! Ένα μωσαϊκό ομορφιάς. Όχι κάπου αλλού, εδώ. Όχι θεϊκή, ανθρώπινη. Η μόνη υποστατή. Η μόνη που αξίζει άλλωστε. Όχι σε κάποιον χρόνο μέλλοντα, σαν υπόσχεση ή τιμωρία. Όλα, εδώ, τώρα και για πάντα. Κοιτούσα γύρω μου έκπληκτος, δεν ήξερα πού να πρωτοαπιθώσω το βλέμμα. Το ένα θέαμα με ξεπροβόδιζε μειλίχια μέχρι τα κράσπεδα του επόμενου. Απανωτά, πανδαισία. Θεάματα χωρίς υπερβολές, μεστά, αναίτια. Χωρίς καγχασμούς ή κομπορρημοσύνες. Δίχως ντροπή. Απλά, αμέριμνα. Αγαλλίασα…»
 
Ένας ανακριτής κι ένας εγκληματίας βρίσκονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και μια καφκική διαδικασία ανάκρισης ξετυλίγεται ζωηρά. Καταιγιστικές ερωτήσεις και αφοπλιστικές απαντήσεις υφαίνουν το γαϊτανάκι μιας συζήτησης με άξονες τον Θεό, τη Φιλία, τον Έρωτα, τη Λογική, την Αγάπη, την Ελευθερία, τη Μηχανή, την Ηθική.
 
Ο Κήπος αποτελεί μια σκοτεινή αλληγορία για τον άνθρωπο και τα συστατικά του. Ο διάλογος κλείνει με μια ανατριχιαστική ανατροπή, που θέτει το απόλυτο ερώτημα: τι ονομάζεται Άνθρωπος; Τι μπορεί να είναι Άνθρωπος, τελικά;