Το καινούριο διπλό τεύχος (και σ’ αυτό πλούσια τα λογοτεχνικά του ελέη), που κρατάτε στα χέρια σας, στήθηκε μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κατήφειας, φόβου και επικοινωνιακής τρομοκρατίας. Μαζί με την πανδημία, που πλέον πάλιωσε στα δελτία ειδήσεων, παρακολουθήσαμε στις οθόνες έναν πόλεμο που μας έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο και πρόβαλε ξαφνικά μπροστά μας την απειλή μιας παγκόσμιας σύρραξης. Παράλληλα, βιώνουμε την έκρηξη των τιμών και της ακρίβειας, την ενεργειακή κρίση, τις ασορτί με το καλοκαίρι πυρκαγιές, την υπερθέρμανση του πλανήτη, αλλά και την όλο και μεγαλύτερη διάχυση της βίας στην ελληνική κοινωνία. Αυτή η πύκνωση τόσο πολλών δραματικών γεγονότων, που συνεχώς ανατρέπουν την καθημερινότητά μας, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι πρωτοφανής, αλλά φαίνεται ότι από δω και πέρα θα αποτελεί τη νέα κανονικότητα. Η εποχή, όπου η ζωή κυλούσε επίπεδα και ομαλά πάνω στις ράγες της συνήθειας, πέρασε ανεπιστρεπτί. Οι μοντέρνοι ρυθμοί συνοδεύονται από ραγδαίες αλλαγές, ενώ απαιτούν ευελιξία και προσαρμοστικότητα. 
Πώς, όμως, η λογοτεχνία και ένα λογοτεχνικό περιοδικό μπορούν να διαχειριστούν και να μεταβολίσουν όλες αυτές τις ιστορικές προκλήσεις; Σε προηγούμενο πεδίο θραύσεως, που είχα συντάξει για το διπλό τεύχος 8/9 της καρυοθραύστιδος, είχα εστιάσει στη συλλογικότητα ως μια αναγκαία αξία για τη λογοτεχνική και όχι μόνο κοινωνία του 21ου αιώνα. Πράγματι, η λειτουργία ενός σύγχρονου λογοτεχνικού περιοδικού θα πρέπει να προάγει μια ανοιχτή, πλουραλιστική και ανανεωνόμενη συλλογικότητα. Τη χρειαζόμαστε ως αντίβαρο στην ελκτική δύναμη της μόνωσης του σύγχρονου ανθρώπου (άρα και του λογοτέχνη), που επιλέγει πιο εύκολα να κλειστεί στον εαυτό του και τις ασχολίες του, παρά να ριχτεί στην τριβή της σχέσης με τον άλλον. [...]