Είναι η στιγμή που σβήνουν τα φώτα κι αρχίζει η παράσταση. Η ποιητική μιας μυθιστορίας ανεβαίνει με χάρη στο σανίδι, εκλύοντας κάτι από το δυνατό άρωμα και τη θεσπέσια αύρα της θεατρικής μορφής ενός κόσμου ποιητικού, ενός κόσμου χωρίς αυλαία αρχής μα και χωρίς αυλαία τέλους, με το καίριο ερώτημα να ίπταται έωλο όσο και επίμονο: Ποιος ορίζει ποιον; Η πραγματικότητα τη θεατρικότητα ή η θεατρικότητα την πραγματικότητα;
Είναι ασφαλώς άδικο και δυσχερές να προσπαθεί κανείς να περιορίσει σ’ έναν μικρό χώρο έναν μεγάλο άνθρωπο. Μεγάλο ως προς το μέγεθος και την αξία του έργου που παράγει και το οποίο καταλαμβάνει περίοπτη θέση μέσα στην πνευματική ζωή του καιρού και του τόπου μας. Σε αυτό το βιβλίο με κεντρικό θέμα το έργο της Ζωής Σαμαρά, αναμφισβήτητης πρωταγωνίστριας του νοήματος όπως θα τη χαρακτήριζα, δώδεκα σημαντικοί δημιουργοί, ακαδημαϊκοί, ποιητές, καλλιτέχνες, επιχειρούν να χωρέσουν –στον αγαπητικό πίνακα που φιλοτέχνησε με τον δοκιμιακό τους λόγο η καθεμία και ο καθένας– μια λαμπρή προσωπικότητα: την επιστήμονα, την ομότιμη καθηγήτρια του Α.Π.Θ., τη θεωρητικό της λογοτεχνίας και του θεάτρου, την ποιήτρια και διηγηματογράφο, τη διευθύντρια του λογοτεχνικού περιοδικού Θευθ, Ζωή Σαμαρά, τονίζοντας, εκφράζοντας, συμπυκνώνοντας ή εστιάζοντας με το δέος που αρμόζει και την ποιητική του βλέμματος σε ό,τι θεωρεί προσφιλέστερο ο καθένας, στις ποικίλες πτυχές και δράσεις του πολυσχιδούς, όσο και πολύτιμου έργου της...