«Στο πιο όμορφο νησί της πιο γαλάζιας θάλασσας», μια μικρούλα πιάνει για πρώτη φορά στα χέρια της χαρτί και μολύβι. Ήδη, «είχε δηλώσει με πάσα επισημότητα ότι θα γίνει συγγραφέας» και ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι «θα της μιλούσε το χαρτί καθώς θα έγραφε. Θα της έλεγε τι να γράψει». Και το πρώτο μυστικό που της αποκάλυψε το χαρτί ήταν πως «γράφω σημαίνει ζω, είμαι όρθια».
Κάπως έτσι, αμιγώς ποιητικά, ξεκινά η σχέση με το γράψιμο για τη Ζωή Σαμαρά. Και από τότε η γραφή γίνεται ομοούσια με τη ζωή της, λες και ενσαρκώνει το όνομά της. Από τότε και η ποίηση, σαν το πέλαγο που απλωνόταν γύρω της μέχρι εκεί που έφθανε το παιδικό της βλέμμα, την ταξιδεύει, ενώ η ίδια ανοίγει ποιητικούς δρόμους με πορτολάνο το λόγο. Σε σπηλιές ξεχασμένες της γλώσσας και της γνώσης της αρχαίας, από εκείνες όμως που κρύβουν θησαυρούς, ανακαλύπτει ερμηνείες, σύμβολα, πρότυπα και ιδέες, για να αρματώσει το ποιητικό της σκαρί. Από την άλλη, θαλασσοθρεμμένη καθώς είναι, αναδεικνύεται «δήλια κολυμβήτρια» της ανάγνωσης. Βυθίζεται στα κείμενα των Αρχαίων και αναδύεται, ανασύροντας κάθε φορά νέα νοήματα-μαργαριτάρια, που γίνονται εργαλεία κατανόησης, αλλά και αρχέτυπα που ενδύει με τη δική της ποιητική ματιά, ανοίγοντας καινούριες προοπτικές στον άνθρωπο, αλλά και στα κείμενα. Και με αυτά εκπέμπει «υγρά μηνύματα σε όλες τις ερήμους που/ διασχίζ[ει]», χτίζει κόσμους με λέξεις σαν «μαγικές επιφωνήσεις». Μαγεία εκλύεται πράγματι, όταν η Σαμαρά, θέτοντας ερωτήματα αρχικά στην ψυχή των λέξεων, έτσι όπως αυτές πρωτοειπώθηκαν για να ονομάσουν τον κόσμο και τα πράγματα, ανακαλύπτει την πρώτη σημασία τους που γίνεται δίοδος προσέγγισης της ουσίας τους.  Και με λόγο μεταμορφωτικό αναμαγεύει τον κόσμο, αναδημιουργεί και ερμηνεύει, όπως οι αρχαίοι ποιητές-φιλόσοφοι...