Ο Γ. Θέμελης, σύγχρονος ποιητής από τους πιο σύγχρονους, είναι κομιστής μιας εξουθενωτικής μαρτυρίας. Διότι μας μεταφέρει, χωρίς στεφάνι στο κεφάλι μας, στους χώρους της οντολογικής ένδειας. Εκεί που σμίγουν και που καταλήγουν όχι μόνον η ποίηση, αλλά και η θρησκευτική εμβίωση και η φιλοσοφική ενόραση. Αν ποίηση είναι ο εντεύθεν χώρος της δαψίλειας, τότε η πνευματική αυτή λειτουργία που μας μεταφέρει στις εκείθεν εσχατιές της οντολογικής στέρησης δεν πρέπει να ονομάζεται ποίηση. Ο Jean Wahl ύστερα από τ εμπειρίες του Χάιντεγκερ σημειώνει την πορεία μας μ' αυτό τον λόγο: vers la fin de I' ontologie. Κι εμείς θα μπορούσαμε αντιστοίχως να πούμε: vers la fin de la poesie. Μήπως ύστερα από τον Κίρκεγκωρ δεν πρέπει να σκεφτόμαστε πως πορευόμαστε vers la fin de la religion; Αλλά στην ουσία πρόκειται για vers la fin des distinctions: Όλα τούτα βεβαίως με τη σημασία της εκείθεν ενότητας, όχι με τη σημασία της εντεύθεν διασποράς. Είπαμε τον ποιητή Θέμελη πιο σύγχρονο από τους σύγχρονους, επειδή μας μεταφέρει στις ακραίες συνειδητοποιήσεις του αιώνα μας. Εκεί όπου εγκαταλείπονται οι χώροι που με αρκετή δόση ευλογημένης αφέλειας εκαλλιέργησε ο άνθρωπος και εξανθρώπισε το εχθρικό περιβάλλον και το έκαμε κατοικήσιμο. Αλλά άνθρωπος είναι αυτός που αναζητάει πάση θυσία την αλήθεια. Και σ' αυτό το εξανθρωπισμένο περιβάλλον μόνον η αλήθεια δεν κατοικεί. Διότι κατεφάνη εν τέλει πως οι κατοικήσιμες αλήθειες ήσαν ψεύδη, συμβιβασμοί, αφέλειες, συμφέροντα, εγωισμοί, μικρόνοιες. Κι αυτό το φώναξε όσο πιο απεγνωσμένα μπορούσε ο Νίτσε. Και φθάσαμε σε τούτο το παράξενο σημείο: να σπεύδωμε προς μιαν αλήθεια που μας σκοτώνει. Οντολογική ένδεια σημαίνει αφαίρεση όλων των συμβεβηκότων, όλων των επιθετικών προσδιορισμών, που δεν συνιστούν την ουσία του Όντος. [...]
(Από το επίμετρο του Χρήστου Μαλεβίτση)