Η Ξανθή Κουτσογιάννη στη νέα της ποιητική συλλογή με τίτλο, (απ)ηχώ την (απ)ουσία, επιστρατεύει τις αισθήσεις, τη σκέψη και την ψυχή της, για να καταθέσει με βιωμένους στίχους τη γυμνή της αλήθεια. Αυτή η ποιητικά αποσταγμένη αλήθεια αντιμάχεται τη μοναξιά, τα βαρίδια της ζωής, την κίβδηλη επιφάνεια της οθόνης, κομίζοντας την ελπίδα, το όνειρο, το χρώμα στο μαύρο της αβύσσου και στο λευκό της απουσίας. Για τους περισσότερους αυτή η ποιητική περιπέτεια προς το φως μοιάζει μια χίμαιρα, για την ποιήτρια όμως ανοίγει μια χαραμάδα στο βαρύ παραπέτασμα της σκληρής πραγματικότητας. 
 
ΠΟΙΗΣΗ ΙΙ
 
Αυτήν την ώρα που ματώνει ο ουρανός
κι ο ήχος τής σιωπής τις διαστάσεις σπάει
συνθλίβοντας συμπαντικές συμβάσεις
έρχεσαι ως μούσα, ασυγκράτητη.
Συνουσιάζεσαι
με την ψυχή, με το μυαλό, με τις αισθήσεις.
Κι εγώ αχόρταγα ρουφάω τη στιγμή κατα-
πώς θάνατος ή και ζωή είν’ έρωτας.