Όσοι τον έχουν γνωρίσει έστω και λίγο από κοντά, είμαι απόλυτα βέβαιος πως τους εκφράζει ο στίχος του Σεφέρη: «Τα πεύκα κρατούν το σχήμα του αγέρα, ενώ ο αγέρας έφυγε», με άλλα λόγια η παρουσία του εντυπώνεται μέσα σου από την πρώτη στιγμή γνωριμίας. Αισθάνεσαι την ατμόσφαιρα μιας αλλοτινής εποχής, την αύρα ενός δανδή. Από τις κινήσεις των δακτύλων του μέχρι το ιδιοφυές χιούμορ και την ιδιόχρωμη φωνή του. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο ήρωας στα ύστερα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη, εκεί που το μυστηριακό συνδιαλέγεται με το ρεαλιστικό, εκεί που τα αντικείμενα συμβολίζουν εποχές και οι εποχές καθρεπτίζουν τα αντικείμενα. Εκεί, δηλαδή, που ένα καπέλο ή μια ομπρέλα στήνουν έναν ολόκληρο κόσμο αθώο, ρομαντικό και συνάμα πληγιασμένο.    Αυτή ακριβώς είναι και η ποίηση του Γκούμα, ένα focus σε μικρά αντικείμενα που αρκούν για να ξετυλίξουν την ιστορία της ζωής του. Μιας ζωής χαραγμένης τόσο βαθιά μέσα του, ώστε να βρίσκει διέξοδο μόνο στην τέχνη του· η αποκλειστική συντροφιά του εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί και τότε, στις «καλές» εποχές, όταν η σωματική υγεία, η οικονομική επιφάνεια, το βαρύ του επώνυμο, ο πολύς χρόνος που έφεγγε μπροστά, οι φίλοι, οι ερωτικές του σχέσεις, η επαγγελματική του προοπτική στο χώρο της ναυτιλίας, οι μικρές και μεγάλες απολαύσεις της ζωής έδιναν την επιφανειακή εντύπωση μιας υγιούς συνθήκης, αυτός πάντα έβρισκε καταφύγιο στην ποίηση –μοιρασμένη με το θέατρο- για να μπορέσει να εκφράσει τα ανέκφραστα, να συμφιλιώσει τα ασυμφιλίωτα, να γεφυρώσει  την μέσα με την έξω του ζωή.
​
[Από το Επίμετρο του Σπύρου Αραβανή]