"Η γλώσσα μιλάει". Τούτο δεν σημαίνει πως είναι όργανο "έκφρασης"· τότε η υποκειμενικότητα θα ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της γλώσσας: το λέγειν του Εγώ θα ήταν νόμος του Είναι και όχι αντίστροφα. Κυριαρχία του υποκειμένου στη γλώσσα συνεπάγεται μια απόλυτη εξουσία: η γυμνή υποκειμενικότητα να απονέμει ανόητες προσταγές και να εκπληρώνει την ουσία της γλώσσας ως έκφρασης· και μοιραία να καθιδρύει το "αλάθητο" κάθε εξουσίας: θρησκευτικής, πολιτικής, επιστημονικής κ.λπ. Η γλώσσα μιλάει υπό τον ορίζοντα της σχέσης του Είναι και του ανθρώπου ως Da-sein: είναι η νοηματική ιδιο-ποίηση αυτής της σχέσης. Η γλώσσα είναι στην ουσία της, όταν εκδηλώνεται ως αυτή η σχέση. Και εκδηλώνεται στέλνοντας νεύματα, κελεύσματα, επιταγές του Είναι και όχι του υποκειμένου, του Εγώ. Οι επιταγές, τα κελεύσματα, για παράδειγμα, από έναν πολιτικό, είναι επιταγές κυριαρχίας του Εγώ, χωρίς καμιά αξία για τη γλώσσα· δεν αφορούν στην ουσία της. Αφορούν όμως στην ουσία της οι επιταγές και τα νεύματα που μας στέλνει η φιλοσοφική ποιητική: "ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω στη γη".