Το φως είναι μια έννοια που απασχολεί βαθύτατα τον Φάλκο, ακόμα από το πρώτο δημοσιευμένο έργο, τους Δίκαιους, με αποκορύφωμα τα Σχεδιάσματα με φως. Παλιότερα συγκέντρωνε υλικό για μια πραγματεία για το φως, σχέδιο που μετά το εγκατέλειψε, δεν γνωρίζω γιατί. Στα μαθήματα και στις συζητήσεις μας έλεγε ότι το φως απασχόλησε τους ανθρώπους από την χαραυγή του πνεύματος. Ο ομηρικός πολεμιστής απεχθάνεται το σκότος και ζητάει από τον θεό να διαλύσει το νέφος που τους είχε τυλίξει, εν δε φάει και όλεσον («κι ας πεθάνω μες στο φως!...»). Η φράση αυτή, κατά τον Φάλκο, εκφράζει την καθαρότητα και την ανάγκη για σαφήνεια που αισθάνεται ο αρχαίος Έλληνας. Μας μιλούσε ακόμα για τη σημασία του φωτός στον Πλάτωνα, στον Πλωτίνο, κ.ά. Το θέμα λοιπόν είναι απέραντο, και οι φιλοδοξίες κάθε μελετητή δεν μπορεί παρά να είναι περιορισμένες...
​
[Από το Επιμέτρο του Πέτρου Γκολίτση ]