Γράφει ο Κώστας Καρυωτάκης στο ποίημά του «Δικαίωσις». Και ο Σωτήρης Παστάκας, σαν έτοιμος από καιρό, παίρνει το φτυάρι, της δικής του πλέον κηδείας, και ως άλλη ποιητική σκυτάλη το μετασχηματίζει −ισόβια− σε ποίηση. Κρατώντας στο ένα του χέρι το φτυάρι και στο άλλο τα γεννητικά του όργανα. Την οποία σκυτάλη και μας παραδίδει, μετά από έναν μαραθώνιο −και όχι εκατοστάρι− ποίησης, στην ανά χείρας ανθολογία. Επιλεγμένα ποιήματα λοιπόν, από το 1981 έως το 2018. Σε επιλογή του ιδίου και σε επίμετρο δικό μου. Γιατί όμως ο Σωτήρης Παστάκας; Βρίσκομαι σε μια πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Δεν έχει σημασία σε ποια. Περιφέρομαι, προσωρινός, με αγκάθια και με χώμα στους ώμους, με τη φορά του ποιήματος του Καρυωτάκη παρούσα, στις πλέον υποβαθμισμένες συνοικίες. Λοξός, μες στους λοξούς. Με λιγότερο φθαρμένα, απ’ τους άλλους, ρούχα. Συναντώ και μετέχω σε εικόνες που συμβαίνουν στην ποίηση του Παστάκα. Πέρα από το ποίημα «Σαράγιεβο», διαβάζουμε χαρακτηριστικά στη συλλογή Συσσίτιο (του 2012):

Το βρώμικο μισοφαγωμένο
χάμπουργκερ γνωστής αλυσίδας
πολιτισμού το βρήκε πεταμένο
στον κάδο απορριμμάτων.
Το έφαγε μόνον αφού έπιασε
τη θέση του για τη νύχτα
στο παγκάκι. Θα είχε υπάρξει
λιχούδης. Τον έβλεπα
να γλύφει τα δάκτυλα, όπως
κάναμε κι εμείς με μια φέτα ψωμί,
ζάχαρη και λάδι.
​
[Από το Επίμετρο του Πέτρου Γκολίτση]