Μέσα στην επαναστατική φιλοσοφική προοπτική του Bruno, το άπειρο παρουσιάζει δύο κεντρικές διαστάσεις. Αφενός, χαρακτηρίζει το χώρο του σύμπαντος. Ακόμη και το κενό που, κατά τον Αριστοτέλη, υπάρχει πέρα από τα όρια του κόσμου, είναι και το ίδιο χώρος, εφόσον έχει τη δυνατότητα να περιέξει: από αυτή την άποψη είναι στη φύση του σύμπαντος να μην περατούται. Αφετέρου το άπειρο, ως ενδότερη συμπαντική δύναμη, είναι παρόν στο καθένα από τα πέρατα του μέρη: εκείνα το εκφράζουν, ενόσω εκείνο τα διαπνέει. Έτσι η απειρότητα εκτείνεται χωρίς όρια και, συγχρόνως, εντείνεται ως εαυτότητα που ιδιαιτεροποιείται παντού, συνιστώντας το καταγωγικό πεδίο του πάθους και της ελευθερίας μας.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)