Στον δρόμο της φυγής η Ευρυδίκη και η (ανώνυμη) γυναίκα του Λωτ στρέφουν για μια στιγμή το πρόσωπό τους προς τα πίσω και πληρώνουν αυτή την πράξη με τη ζωή τους. Ομοίως η «φεύγουσα Κόρη» (Περσεφόνη), σύμφωνα με τον μύθο, καθώς οδηγείται από τον Πλούτωνα στον Άδη γυρνά να κοιτάξει πίσω της.
Τι αξία έχει η Μνήμη στο μεταίχμιο δύο κόσμων –του παλιού που γκρεμίζεται κι ενός νέου που δεν έχει ακόμα γεννηθεί–  όπου όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα με οδηγό την τεχνητή νοημοσύνη, όπου η ευαισθησία θεωρείται τεχνική δυσλειτουργία κι η νοσταλγία τροχοπέδη, όπου η θέση του μετανάστη, του πρόσφυγα, της γυναίκας παραμένουν υποδεέστερες, όταν η αμφισβήτηση της προόδου με οποιοδήποτε κόστος και της εξουσίας με οποιονδήποτε τρόπο όχι μόνο δεν ενθαρρύνεται αλλά τιμωρείται. 
Πάντα κάποιοι μένουν πίσω επειδή δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβαν να φύγουν. 
Κάποιοι άλλοι επειδή (ή παρόλο που) συνειδητά αντιστέκονται. 
Και για τους μεν και για τους δε ο μόνος δρόμος είναι μπροστά. 
Ο προορισμός άγνωστος.
Και το τίμημα μεγάλο. 
 
Στο τέταρτο ποιητικό βιβλίο της η Ελένη Γαλάνη εξερευνά τη Μνήμη