[…] Η λέξη πως μπορεί να ειπωθεί χωρίς κάτι να παραλλάξει το νόημα της; Να γίνει λέξη καθαρή, κρυστάλλινη, αυτή ήταν η επιθυμία της, ώστε να γίνει αυτό το συμβάν που σταματάει τον χρόνο. Συνέχισε τον μονόλογο της αναλογιζόμενη την συνάντηση μας, την δική μας συνάντηση εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Συναντηθήκαμε ποτέ στον χώρο, στον χρόνο; Υπήρχαν αυτές οι διαστάσεις ή αποτελούσαν επινόηση; Θα συναντηθούμε σε λίγο, έτσι θα το φανταστούμε, δίχως εντάσεις, χωρίς εκτάσεις. Σε λίγο, αυτό επιθυμώ. Ο χρόνος, το πιστεύω πως πρόκειται να συναντηθούμε σε λίγο. Ο χρόνος απογοητεύει, σε θέλω, αυτό επιζητούσα από τη πρώτη στιγμή που ταξίδεψα μέσα στο μελαγχολικό σου βλέμμα, στο βλέμμα που είδα την απουσία μου, κοιτάχτηκα και έλλειπα, μου λείπεις και όμως δεν είμαι εδώ… χωρίς να καταφέρνει να ολοκληρώσει τη φράση καθώς η απόσταση μεταξύ των χειλιών μας εκμηδενίστηκε διακόπτοντας τη ροή του χρόνου.
 
Ένας θάλαμος νοσοκομείου. Τρεις γυναίκες. Η βαριά άρρωστη Μαργαρίτα, η πιστή εδώ και έξι χρόνια σύντροφος και συνοδός της, μια γιατρός που παλεύει με συνεχείς μεταμοσχεύσεις να αποτρέψει το αναπότρεπτο. Οι σκιές. Το όνειρο. Ο εφιάλτης. Η θάλασσα. Ο έρωτας. Η επιθυμία. Η αγάπη. Η παρουσία και η απουσία. Ο εαυτός και ο Άλλος. Η εκμηδένιση και η σύγχυση του υποκειμένου. Ο χρόνος. Ο θάνατος τελικά.
​
Μαρία Πολίτου
 
Η αφήγηση αυτή, ψαύει το σκοτάδι, το οικειώνεται, με την απέλπιδα προσπάθεια να το αναπαραστήσει. Να το αρθρώσει για να το βγάλει στο φως. Να το γνωρίσει. Ως μήτρα να το γεννήσει. Με την επιθυμία. Με την ανάγκη. Με μια λέξη που πρέπει να ειπωθεί. Μια λέξη ως αλχημεία μαγική. Αυτή που πάντα με ωθεί να σε βρω για να με βρω. Μέσα από τη σχέση μας να πεθάνω για να γεννηθώ στα χέρια σου, στα μάτια σου, στο σώμα σου ξανά. Ακόμα κι αν γνωρίζω ότι η Μαργαρίτα «ολόγυμνη κάτω από τον κίτρινο προβολέα αφήνει την τελευταία της πνοή εκφέροντας ένα αναβαλλόμενο μέσα στον χρόνο σε αγαπώ με την μορφή ενός υπαινικτικού μειδιάματος». 
​
Μαργαρίτα Παπαγεωργίου