«Το ουσιώδες είναι που έσκασε ο ψευτοθεός», λέει ο Κ.Π. Καβάφης στον τελικό στίχο του ποιητικού του corpus, ενώ ο Μ. Σαχτούρης ομολογεί εντός ενός άλλου πλέγματος: «Ας μη το κρύβουμε, διψάμε για ουρανό!». Ο Γ. Θέμελης τέλος γράφει: «έξω από μας αρχίζει η ερημία του θανάτου». Τρεις στίχοι και στάσεις που συντροφεύουν και προβληματίζουν τον γράφοντα καιρό και που πλευρίζει με την «Άλλη» ποιητική Θεσσαλονίκη. Όχι για να δώσει οριστικές απαντήσεις, αλλά ποιητικά να αναδείξει μια άλλου τύπου συμμετοχή στο αυτόματο και αυτονόητο του ουρανού και του χωροχρόνου, που διαρκώς ανανεώνεται και μας εκπλήσσει περαιτέρω και αλλιώς μέσω της ποίησης. Η άλλη ποιητική Θεσσαλονίκη λοιπόν. Εξηγώντας το «άλλη» να σημειωθεί πως ενώ είναι ήδη φορτισμένο από μόνο του, εφάπτεται με τη σημασία και την ποιητική λειτουργία του «άλλου» στην ποίηση του Γιώργου Θέμελη (1900-1976), του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη (1908-1993) και του Τάκη Βαρβιτ