Τα όρια ανάμεσα στον έσω και έξω κόσμο καθώς και τις αντίστοιχα διαγραφόμενες διαδρομές αποτυπώνει με μια σπονδυλωτή ποιητική αφήγηση στην συλλογή της Ανάγλυφη, η Έλενα Πολυγένη. Τριτοπρόσωπη η αφήγηση, ως εάν το ποιητικό υποκείμενο να κρατά τη δέουσα απόσταση για την πιστότερη καταγραφή των ψηφίδων του εντός και εκτός πεδίου δράσεως και ονείρου. Εικόνες και πρόσωπα ‒με την εστίαση κυρίως σε μια γυναικεία μορφή‒ άλλοτε σε ακινησία και άλλοτε με την κυματοειδή κίνηση των υγρών, πληρούν τη συνείδηση, γίνονται υποδοχείς ενός γίγνεσθαι του οποίου οι λεπτομέρειες είτε απορροφώνται είτε μεγεθύνονται θέτοντας ερωτηματικά. Τοπία ονειρικά και εσωτερικά οικιών συνθέτουν τον χώρο εντός του οποίου η ύπαρξη αναζητεί τη δομή κυρίως, τον αλγόριθμο κατά κάποιο τρόπο που θα ερμηνεύσει την κατασκευή εν συνόλω. Η Ανάγλυφη πέρα και πάνω από τη αισθητική συγκίνηση που προκαλεί στον αναγνώστη, τον καθιστά συνταξιδιώτη, μέτοχο της εμπειρίας και της ατμόσφαιρας, ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς της δικής του αναζήτησης.