«Αν στην ποίηση της Αλεξάνδρας Μπακονίκα ο έρωτας αποτελεί τον φακό εστίασης, μέσα από τον οποίο ιδωμένη η αλήθεια κατατίθεται – η ποίηση της Άννας Γρίβα αναμετράται με το άχθος του θανάτου και το ανέκκλητο της απώλειας, με το τραγικό βάρος μιας επίμονης, ματωμένης μνήμης.
 
[…] Πίσω όμως από αυτές τις διαφορές, διαπιστώνει κανείς την ίδια προσπάθεια και αγωνία (των δύο δημιουργών) προς υπέρβαση της προσωπικής τους μυθολογίας, να δημιουργήσουν ποίηση με ευρύτερες αναφορές, κι αποβάλλοντας τους περιττούς λυρισμούς, να μορφώσουν και να κοινωνήσουν έναν ποιητικό λόγο λιτό, ευθύβολο και συναισθηματικά δραστικό.
Στην προσπάθεια αυτή τα διαφορετικά ποιητικά τους ιδιώματα συγκλίνουν και συναντούν το μεγάλο, κοινό ποτάμι της ποίησης».
Γ.Δ.