Ο Milo De Angelis (Μιλάνο, 1951) ξεκίνησε ως ποιητής, μετά από κάποιες δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά περιοδικά, με τη συλλογή Αντιστοιχίες το 1976. Στο ποιητικό πανόραμα των χρόνων εκείνων οι Αντιστοιχίες αποτέλεσαν μια καινοτομία, μια αποφασιστική ρήξη με την εμπειριοκρατία της νεοπρωτοπορίας, η οποία κυριαρχούσε στην ιταλική ποιητική σκηνή για πάνω από μια δεκαετία. Μεταξύ των κύριων θεματικών της συλλογής είναι: η χαρά, ο μηδενισμός, η απελπισία, το όνειρο, η μεταμόρφωση, ο έρωτας, η εμπειρία των ναρκωτικών και της αυτοκτονίας, η άρνηση της Καθολικής εκπαίδευσης, η έλλειψη επικοινωνίας, η επιθυμία για την επιστροφή σε ένα μυθικό και αρχέγονο γεγονός. Το έργο προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό και ο De Angelis αναγνωρίστηκε αμέσως ως το νέο παιδί – θαύμα που μπορεί να ξανανοίξει τη δημόσια συζήτηση πάνω στη λογοτεχνία και ιδιαίτερα στην ποίηση, θέτοντας τις προϋποθέσεις για ένα νέο ποιητικό ορίζοντα. Ο De Angelis είναι λοιπόν από νωρίς ένας αληθινός και μεγάλος ποιητής, διότι «είχε την υπαρξιακή και εκφραστική ικανότητα να είναι μεγάλος ποιητής» [Dario Bellezza, Il Mondo, Ιούλιος 1975]. Είναι χρόνια, αυτά, πέρα από την έρευνα, και χρόνια μεγάλης διαμόρφωσης με ενδιαφέρουσες αναγνώσεις και καθοριστικές συναντήσεις. Εκείνα τα χρόνια θα πραγματοποιηθεί και η θεμελιώδης συνάντηση με τον Fortini, μετά από συμβουλή του «μισητού» καθηγητή του Λυκείου Berchet Francesco Leonetti που του είπε: «Άκου, De Angelis, βλέπω ότι εγώ και συ δεν καταλαβαινόμαστε, γι’ αυτό είναι καλύτερα να απευθυνθείς σε κάποιον άλλον. Θα σου δώσω το τηλέφωνο του πρώην φίλου μου Fortini». Θα γεννηθεί έτσι μια δυνατή και σταθερή σχέση στον χρόνο. Από τα δεκαοχτώ του χρόνια, ο De Angelis πηγαίνει μια φορά εβδομάδα στην οδό Legnano 28, όπου ζούσε ο Fortini. Μαζί με άλλους ποιητές ο De Angelis ιδρύει το 1977 το περιοδικό Niebo, το οποίο θα μείνει ενεργό μέχρι το 1980 κυκλοφορώντας 11 τεύχη.[...]