«Τίποτα δεν παλιώνει πιο γρήγορα από το νέο», έλεγε ο Μπόρχες. Παραδίδοντας σήμερα στη φθορά δεκαπέντε νέους ποιητές που γεννήθηκαν από το 1974 έως το 2000, έχουμε την επίγνωση πως καλύπτουμε την τελευταία ποιητική παραγωγή του τόπου μας. [...] Πρώτα απ’ όλα ο ποιητής κρίνεται από την ιδιοφωνία του. Χιλιάδες ποιητές αναμασούν κι αντηχούν φωνές άλλων. Τους διαβάζεις μέσα από παράσιτα, όπως γινόταν παλιά με τα τρανζιστοράκια, που ο ένας σταθμός έπεφτε πάνω στον άλλον. Όσο τους διαβάζεις, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη δική τους φωνή από τις φωνές των άλλων που επικάθονται σαν κηρήθρα στο έσω ους. Πρώτο βήμα λοιπόν, για όλους μας η κατάκτηση της ιδιοφωνίας. Ο ποιητής λοιπόν που διαθέτει, ας υποθέσουμε ιδιοφωνία, έχει μπροστά του άλλα δύο άλματα. Η ιδιοφωνία, όσο σπάνια κι αν είναι, από μόνη της και πάλι δεν φτάνει για να τον κάνει ποιητή. Για να το πούμε διαφορετικά, η ιδιοφωνία του πρέπει να είναι και πολυφωνική. Δεν φτάνει να είναι μονόχορδα ιδιόφωνος. Πρέπει το έργο του να έχει εύρος θεματικό και βάθος απροσμέτρητο. [...] Ο ποιητής που έχει ιδιοφωνία και θεματική πολυφωνία και εύρος έργου για να εγγραφεί στους εκλεκτούς, θα πρέπει να αποδώσει και το πνεύμα της εποχής του. Δεν υπάρχει ποιητής εκτός ιστορικού χρόνου. Τη γενιά μας δεν την επιλέγουμε, την χρεωνόμαστε. Ένας ποιητής που γεννιέται σήμερα στο πρώτο ήμισυ του εικοστού πρώτου αιώνα, όσο καλός κι αν είναι (δηλαδή αν διαθέτει ιδιοφωνία και εύρος φωνής), πάλι δεν θα κάνει τίποτα αν δεν μπορέσει να εκφράσει το «πνεύμα» των ημερών του.